De Moordvallei

Fragment uit  De moordvallei'

   “Oh, nou uh, ik zal vragen aan meneer pastoor of hij even tijd kan vrijmaken. Volgt u mij maar.”
Ik liep achter haar aan door een lange donkere gang. Wat een sinister en zielloos huis is dit, dacht ik onmiddellijk, zo donker, helemaal geen daglicht. Aan de muren hingen monsterachtig grote schilderijen met religieuze taferelen. Alle personages, afgebeeld op deze lugubere schilderijen, leken mij met hun ogen te volgen, ik kreeg er spontaan de rillingen van over mijn rug. Halverwege de gang deed ze een deur open en voerde me een spaarzaam gemeubileerde kamer binnen. Ze deed het licht aan en zei: “Als u hier zou willen wachten, neemt u maar even plaats.”
   Ik ging aan een tafel zitten met een muf ruikend Perzisch kleedje eroverheen. Waarom zijn hier nou in hemelsnaam de luiken van het raam dicht, dacht ik onmiddellijk, dat maakt het hier helemaal sinister. Tegen de muur stond een zwarte commode met een grote spiegel erboven. Op de commode prijkte een Christusbeeld met aan weerszijden twee kandelaars. De ruimte rook muffig en verveeld keek ik om me heen. Aan de muur hing een Comptoise klok die irritant hard tikte.
   Na een minuut of tien hoorde ik voetstappen naderen en ging de deur open. Er verscheen een lange rijzige man in de deuropening van naar ik schatte een jaar of vijftig. Hij was broodmager en had een langwerpig bleek en ingevallen gezicht. Zijn ogen lagen diep in hun kassen, waren vaalgrijs van kleur en keken dwars door je heen. Het oogwit was niet wit maar vaalgeel en was dooraderd met fijne rode haarvaatjes. Er liep een rilling over m’n rug en ik kreeg meteen overal kippenvel. Je kon hem probleemloos casten in een aflevering van de Adams family. Ik meende ook enige gelijkenis te zien met zijn broer André. Hij had een gekreukt antracietkleurig pak aan en alleen het typische witte boordje verried dat hij geestelijke was. Zijn kleding stonk naar nicotine.
   “Goedemiddag,” zei hij met een zware schorre rokersstem, waarbij zijn enorme adamsappel op en weer bewoog.
   Ik gaf hem vlug een hand en zei: “Goedemiddag eerwaarde. Ik dacht, ik kom even kennismaken. We zijn nieuw in het dorp.”